Manewry zawieszono nam,              a (d a d)
Wolno rozmawiać, palić, pić –        a d
Każdy ma los swój tworzyć sam        d a
I póki co – jak zechce – żyć.        F E7
Konserwy kończą się i chleb          a (d a d)
Więcej już wart niż kiedyś pet.      a d
Z obietnicami siedmiu nieb           d a
Ksiądz do okopów naszych zszedł.     F E7 a

Ale co robić ma, gdzie iść           a
Komend i poligonów syn!              a E
Dlaczego wierzyć ma, że dziś         E E7
Oczyści go z wczorajszych win!       E7 a
Jakże o jutrze myśleć ma,            A7 d
Jeśli ktoś dotąd myślał zań!         d a
Jak tu z okopu wyjść za dnia,        F a
Gdzie wszystko nagle czyha nań!      F E7

Nie słucha kazań ni rozkazów
I w obietnice wiary brak,
Wspomnienie oficerskich razów
Podsuwa słodki zemsty smak…
Ale o zemstę nawet – troska
Rozpływa się wśród snów i słów,
Że – przebaczenie – łaska boska
Przyniesie tłumom błędnych głów.     F E7 a

Więc jeszcze dzień i jeszcze noc
I przed kolejną nocą trwoga,
Że znów z okopów wrzaśnie moc:
Dajcie nam wroga! Chcemy wroga!
Karmiły kłamstwa nas i strach
A – w prawdzie – nieład jest i głód!
Być czyimś wrogiem – to nasz fach!
Dajcie nam wroga! Gdzie jest wróg?!  F E7 a

Codziennie więc – ostatni raz        a (d a d)
Wolno rozmawiać, palić, pić,         a d
Zanim potwierdzi nowy czas,          d a
Że – nienawidzić – znaczy: żyć!      F E7 a (E7 a)