Ten, co ciałem się rodzi – ciałem w nicość schodzi,  a E C G
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.      d a F E
Kędy duch jego błądzi – pytać się nie godzi          a E C G
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.     d a F E asus4 a

Nie ma przecież takiego, co całkiem umiera:
Każdy spuszcza potomnym, co zgon zbędnym czyni;
Ten bogactwa niezmierne zdobył lub nazbierał,
Ów długi pozaciągał, grzeszył i nawinił.

Jeden ciała nigdy nie mył, lecz miał duszę czystą,   c G
Bowiem w kropielnicy moczył robaczywe serce.         Dis B
Gdy testament otworzono klasztor dostał wszystko,    f c
W świat po prośbie wyruszyły dzieci w poniewierce.   Gis G7

Drugi łupić zwykł sąsiadów nie dla krotochwili:
Córkom wiano chciał majętne, synom dać nazwisko.
Aż go po sprawiedliwości złupieni – złupili.
Łup się znowu w łup obrócił, diabli wzięli wszystko.

Ten, co ciałem się rodzi – ciałem w nicość schodzi,
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.
Kędy duch jego błądzi – pytać się nie godzi
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.

Trzeci mógłby z Apollinem równać się urodą,
Grał też, ale nie na harfie – najchętniej w mariaszka.
Przegrał konie i majątek, pierścień, żonkę młodą,
Po czym sobie w łeb wypalił. Honor – nie igraszka!

Inny hojnie dukatami pomagał ojczyźnie.
Płacił msze i kładł na wojsko, słał po szkołach dary;
Ani dbał – w kieszenie czyje jego grosz się wśliźnie –
Umarł goły, ale dumny, że poniósł ofiary.

Patrzą na nas z portretów, kryją się po księgach,
Na gniew nasz obojętni w tej ponurej dobie,
Że się naszą mizerią płaci ich potęga,
Bo za życia – zwykli myśleć tylko o sobie.

Z tych, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce   c G Dis B
Mało kto, zamiast gniewać się na to, co było,        f c c7/B Gis G7
Zęby ściśnie i powie – długi ojców spłacę,           c G Dis B
A co ich ułomnością – naszą będzie siłą!             f c Gis G7 c