(wg G. Brassensa)

Takim już smutny, jak ma dusza  C C7
Choć tak wesoły jak mój świat.  F G G7 C
W ostatnią swoją drogę ruszam,  C C7
Być z aniołami za pan brat.     F G G7 C (C5+)
Choć ciężko będzie, bo wysoko,  F d7 C
A pieszo trzeba mi tam iść,     a E7 (F G)
Kiedy pokłonie się obłokom      C C5+ F E7
Na ziemi zwiędnie życia liść.   a G7 C

W moim mieszkaniu pusty pokój,
Na stole fajka, wazon bzu,
Szyby nie myte, jak co roku
I życiu już zabrakło tchu.
Dziewczę się me do mamy tuli
I rzewne za mną leje łzy,
Do tego trzeba jej cebuli
Bo zbyt wesołe miewa sny.

W moim fotelu inny chłopak
I z mojej szklanki pije dżin,
W moich pantoflach grzeje stopy,
Śpi w moim łóżku, s…syn.
Do mego kota strzela z procy,
Używa moich ubrań dwóch,
Nawiedzam zatem go po nocach,
Zjawiam się przed nim jako duch.

Teraz już nie ma tego drania,
Bo raz zalała go zła krew.
Sprzątnąłem z mego go mieszkania —
Naraził drań się na mój gniew.
I znowu pogrzeb, znowu trwoga,
Dziewczyna moja znowu łka,
I teraz jego czeka droga,
Po której kiedyś szedłem ja.