Białe z najbielszym
błękitem się stało
nieważne, co było
co ważne zostało
i wzięli mnie w bieli
srebrzyści anieli
do raju, do kraju
do światłocieni.
I jestem tu z nutą
smaku i stylu
tu wszyscy piękniejsi
wieczystą chwilą
bez orła, bez czapki
w słonecznej bezduszy
na łąkach w stu barwach
bezsenność się suszy.

Aż w szczęściu ze szczęścia
w słonecznym niebycie
ochota mi przyszła
ochota na życie
na góry i bzdury
na złoto i biedę
na Zośkę i broszkę
na ludzi, na siebie
jak wariat niebieski
biegnę w błękicie
po ścieżce co dzieli
wieczność i życie
już czuję smak chleba
już świat chwytam w dłonie
i napis przede mną
„wyjście wzbronione”

I jestem tu dalej
ze smutną nowiną
choć wszyscy piękniejsi
wieczystą chwilą
bez łez i bez bólu
w słonecznej bezduszy
na łąkach w stu barwach
bezsenność się suszy,
bezsenność się suszy,
bezsenność się suszy...