A kiedy już pogasną
wszystkie horyzonty
i w mojej głowie zaśnie
coś na kształt istnienia
to już nie będę świata stroną
to już nie będę świata mową
bożym skowronkiem
marnym wierszem
wiosny porywem
burzą, deszczem
to już nie będę skrzydłem anioła
to już nie będę ciszą co woła
pierwszą miłością
śpiewem świerszcza
i księgą życia
co się streszcza
to już nie będę kropelką rosy
i już nie wepnę słońca w jej włosy
i już nie będę
chociaż chciałem
i już naprawdę ...
zapomniałem.

A kiedy już zamieszkam
po drugiej stronie tęczy
i „z wiosną się roztańczę”
a w koło się rozdźwięczy
to wtedy będę pierwszym słowem
wędrowcem, który siadł za stołem
strachem na smutki
w rajskim polu
i miodnym pyłem.

w bożym roju
to wtedy będę samym śmiechem
a nawet trochę słodkim grzechem
błaznem niebieskim
co głupstwem prószy
cichym marzeniem
i gwarem duszy
to wtedy będę wszystkim czym chciałem
to wtedy będę tym co kochałem
tylko czy idąc
niebieską drogą…
tylko czy wtedy
będę sobą?