Twarz w oknie bez wyrazu
Na sekundę oświetlona
Znika by po chwili wrócić
Odliczając godziny, wpatrując się w noc

Może czeka na kogoś
Może chce, by ją zobaczyć
Może pragnie rozmowy
Może przygląda się właśnie mnie

A wewnątrz gra kołysanka
Przytłumiony głos ponad płaczem dzieci
Wewnatrz

Samotność wyziera z oczu
Skóra pokrywa rany
Jego dłoń macha na pożegnanie
Lecz pozostaje bez odpowiedzi

Mam w sobie głębokie uprzedenie
Które zaćmiewa cały rozsądek
Sny moje pełne bólu
Wszystkie wyrażają tę stratę