Raz, dwa
Jestem taki sam
Znam dobrze każdy szczegół tej powierzchni
Wszyscy pierzchli gdzieś
I nadszedł zmierzch nim zdążyłem uciec
Póki jeszcze miałem dokąd
Zaczyna padać, myśli mokną przez okno niedomknięte
Na szóstym piętrze w szarym bloku
To tu jest cisza, jeden niepokój z wielu wokół
W potoku syropu w zmroku nie mogę usnąć
tu jest tak pusto, choć jest nas mnóstwo
a lustro potęguje tylko nastrój samotności
W szarości rzeczywistości ruszam w pościg
radości pod powierzchnią szkła taki sam
bo nikt nie jest taki sam jak ja

[x2]
Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwa
Ja to ty a ty to ja
mogę bezpiecznie w tobie trwać
lecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, bo

Jestem taki sam nikt nie myśli o mnie
No coś ty, co dzień słodzę miodem
Wspomnień gorzki wywar z przywar codzienności
może w ten sposób łatwiej będzie przełknąć troski
ja to roztopiony wosk i wątły płomień świecy
moje życie zgubiło gdzieś zalety
niestety mój płomień Właśnie gaśnie
strasznie słabo tli się ogień
pełza po zeszycie, kiedy siedzę i piszę
więc nie mogę przestać no, bo to reszta mnie we mnie
Noce, bezsenne dni bezwzględnie codzienne
chwile bezcenne dłubie gdzieś w zamieszaniu
taki sam jak kot w pustym mieszkaniu

[x2]
Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwa
Ja to ty a ty to ja
mogę bezpiecznie w tobie trwać
lecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, bo

Jestem taki sam jak tam, kto by przypuszczał
Że ty to przepustka w lodowate usta lustra
pustka w czeluściach myśli, nie mogę znieść jej
Nie wierzę już, że ukojenie przyjdzie we śnie
błagam weź mnie stąd, lecz kogo błagać
odkąd ciebie tu nie ma nic nie pomaga
Nie umiem składać słów nie umiem nic
mnie już nie ma zobacz litery
nie mogę opanować drżenia dłoni
Wysuszony pusty wewnątrz
Tracąc ciebie zgubiłem cały sens i pewność
tak to jedno na pewno wiem
Tracąc ciebie straciłem pewność oraz sens

[x3]
Bo kiedy dwoje to jest mniej niż dwa
Ja to ty a ty to ja
mogę bezpiecznie w tobie trwać
lecz kiedy ciebie zabrakło wszystko straciło smak, bo