Bieda szła w polu.
Groził omen na ulicach.
Zatykano uszy, otwierano szeroko oczy.
Groza.
Najpierw była skromna, równa wszystkim.
Potem urosła.
Pamiętacie nagłe doliny, góry, kominy?

Bieda wtargnęła do domu rolnika.
Stuka na dachu, wytyka dziury.
Odmawia dzieciom dostatku.
Rodziców zmusza do katorgi.
Rozpaliła zarzewie wojny domowej.
Nachalna coraz bardziej.
Nakłoni pijaka do wyprzedania ojcowizny.
Kiepski z niej kompan dla prostaczka.

Cudotwórcy przyszli z planem reformy.
Obiecano przelać krew, pot i łzy.
Rządy zastawiły sidła na szczęście.

Ale dramat nie wygląda śmiesznie.

Na skraju wioski bieda spotkała starą towarzyszkę.
Do biedy doszła nędza.
Raźno przekroczyły miasta.
Wiktoria nastała z wyborem pyszałka.
Jego plan zbawienia to było – łapcie moje pomysły w locie.
Pod płaszczykiem dobrodzieja wyciekał skarb państwa.
Do zalatania pozostała dziura Bauca.

Pamiętacie puste kieszenie mimo rechotu pochlebców?
Bieda z nędzą zadomowiły się na dobre i złe.
Prymas wyświęcił sakramentalny związek.