Zanim człowiek poszedł w woje,
były różne troski, były niepokoje.
Tutaj, jakby ręką odjął,
maszerujesz z tą melodią:

Żołnierz, żołnierz to nie lala,
co tam komuś się użala,
żołnierz to nie niedołęga,
to potęga chłop (jak dąb)!

Na ćwiczeniach nie ma żartów,
trzeba męstwa i odwagi, trzeba hartu.
Padnij! Powstań! Chłód, ulewa,
a ty idziesz, a ty śpiewasz:

Żołnierz, żołnierz to nie lala,
co tam komuś się użala,
żołnierz to nie niedołęga,
to potęga chłop (jak dąb)!

Wieczorami, co za mowa! -
Jak zabawa - to żołnierska "salonowa".
Choć niejeden klaps się zdarzy,
absolutny spokój w twarzy.

Żołnierz, żołnierz to nie lala,
co tam komuś się użala,
żołnierz to nie niedołęga,
to potęga chłop (jak dąb)!

A w niedzielę z cud-panienką
idziesz parkiem i jej włosy gładzisz ręką.
Nagle ktoś jej chwyta ramię:
"Hela, co ty masz z tym panem... wojskowym?"

Żołnierz, żołnierz to nie lala,
co tam komuś się użala,
żołnierz to nie niedołęga,
to potęga chłop (jak dąb)!

Jestem głuchy, aż po pięty
i dlatego pewnie gram w orkiestrze dętej.
Dąć mi w puzon nie nowina,
gdyby drań się nie zacinał... akurat w refrenie.

Żołnierz, żołnierz to nie lala,
co tam komuś się użala,
żołnierz to nie niedołęga,
to potęga chłop (jak dąb)!