Ognisko już dawno wygasło, to, które płonąć miało
tak bezboleśnie i silnie, a coś zawsze przeszkadzało.
Ziemia zimna od mrozu, deszczem z nieba zalało,
a ognisko swą radość głęboko schowało.

Lecz pod resztkami i popiołem jeszcze żarzą się węgielki.
Wspólnie się ukryły wobec oziębłości świata.
Dmuchaj więc razem ze mną ciepłymi oddechami,
a ogień się wzniesie, zobaczysz jak płomienie będą SKAKAĆ.

Staliśmy naprzeciw siebie, ognisko między nami.
Teraz szukając ciepła, błędnie się rozglądamy.
Trzęsąc się z zimna oziębli, nie wiemy o tym sami.
Obojętnie mówimy, że zgasło przed latami.

Lecz pod resztkami i popiołem jeszcze żarzą się węgielki.
Wspólnie się ukryły wobec oziębłości świata.
Dmuchaj więc razem ze mną ciepłymi oddechami,
a ogień się wzniesie, zobaczyyyysz...