Czarne świece tańczą w uwerturze
Lecz ja jestem cofnięty w przeszłość ich migoczącą przynętą
Do oddychającego lasu który otacza pokój
Gdzie czujne drzewa wypychają z łona

Sączę krwiście czerwone wino
Me myśli ciążą ciężarem czasu
Od wiedzy wypitej z fontanny życia
Od Chaosu zrodzonego bez miłości i kosy
Las wzywa swym nocnym zewem
By pchnąć mnie blisko śród wycia wilków
Gdzie więzy chrystusa są wdeptywane z pogardą
W mokrą, słodko pachnącą ziemię

Obejmujemy się niczym dwoje kochanków w agonii
Pomnik pułapce oddechu
Jako ograniczenie wypłynął z żył w mej szyi
By róże upadły na mą marmurową pierś
Pożądam wietru i podmuchu liści
I perfumów ciała na krwawym powiewie
By uczyć się z mroku i głosów pomiędzy

Oto ma wola.

Las szepcze me imię... znów i znów

Zmierzam ścieżką
Do krainy mrocznych nieśmiertelnych
Gdzie głodni nieść będą mą duszę
Gdy dziki łów gna przez konary

Przyjdź do mnie, ma Blada Czarodziejko
W księżycu lasów całujemy się

Artemisie, bądź przy mnie
W ramionach starożytnego dębu
Gdzie światło dnia wisi w księżycowej pętli
A ten z rogami, ukryty jest ponownie przywoływany

Zasada Zła
Ewolucja została przypomniana
Pod rozpostartym Magicznym Aeonem
Stoję oczarowany .

... W szepczącym lesie