Niezwykła jest historia ta
O damie w czerni, którą znam
O której wszyscy mówią, że
Kochała właśnie mnie

Chodziła cała w czerni
W swym smutku pogrążona
I wszyscy tak mówili, że
Kochała właśnie mnie

Gdy miałem siedemnaście lat
I swoje życie, własny świat
A wszystko było barwne
Wszystko uśmiechało się

Jej czerń i smutek oczu
Jej wygląd tak uroczy
Tak bardzo mnie ciekawił
Bardzo intrygował mnie

Tak często widywałem ją
Gdy szła codziennie ścieżką swą
A w ręku miała bukiet
Bardzo pięknych, białych róż

Gdy potem przy księżycu
Klęczała przy mogile
Modliłem się do Boga
By połączył kiedyś nas