Piszę do ciebie pogrążony w żalu,
albowiem w sąsiednim pokoju umiera moja miłość.
Moja miłość umiera w absolutnej ciszy
na nagły atak kaszlu, serial w telewizji.

Wprawdzie z przyzwyczajenia zostały niezmienne
wspólne pory posiłków, scenariusze zajęć,
wprawdzie nadal gromadzę codziennie precjoza,
wiersze skrzętnie notuję na czarną godzinę –

jednakże, przyjacielu, coraz mniej mam domu,
a tylko coraz większą potrzebę podróży.
Jak ci narkomani, co w parku za dworcem
długo się zbierają przed wspólnym odlotem.