Znieczulenia jeden łyk,
od niechcenia grany film.
Wciąż dalej i dalej i dalej mnie niesie wiatr.
Gdzieś w pośpiechu ja i Ty ,
uchwyceni w kadry dni.
Wciąż dalej i dalej i dalej do siebie nam.

Zbyt krótka noc, by wyśnić nas.
Odległy zbyt horyzont spraw

Ref.
W zapomnieniu, w zatraceniu,
pędzę choć jedyny cel,
wciąż ucieka, tak ucieka.
W zapomnieniu, w zatraceniu
błądzę, ocal wreszcie mnie,
powiedz do mnie: będę czekać!


Tam, gdzie cisza koi łzy,
wiem że czekasz na mnie Ty.
Lecz dalej i dalej i dalej biec każą mi.
Może wciąż mijamy się,
na granicy nocy z dniem.
Im bliżej do mety tym dalej do naszych serc.

Zbyt krótka noc, by wyśnić nas
odległy zbyt horyzont spraw.

Ref.
W zapomnieniu, w zatraceniu,
pędzę choć jedyny cel,
wciąż ucieka, tak ucieka.
W zapomnieniu, w zatraceniu
błądzę, ocal wreszcie mnie,
powiedz do mnie: będę czekać!

Tam, może znajdę Cię
w duszny letni dzień,
Barcelona ocknie się
z siwych mgieł.
Zetrze z naszych dusz
krwisto-złoty kurz.

W zapomnieniu...

Ref.
W zapomnieniu, w zatraceniu,
pędzę choć jedyny cel,
wciąż ucieka, tak ucieka.
W zapomnieniu, w zatraceniu
błądzę, ocal wreszcie mnie,
powiedz do mnie: będę czekać!

W zapomnieniu w zatraceniu,
wszystko widzę jak przez mgłę.
Nie ma Ciebie, Ciebie, Ciebie, Ciebie...


Znieczulenia jeden łyk,
od niechcenia grany film
pędzę, choć jedyny cel
wciąż ucieka, tak ucieka.
W zapomnieniu...