Eecho powtarza: sama... sam...
tak niewiele zbieżnych marzeń
z tęczą twoich myśli mam...

Zły ciągle nas oddala czas
na wspólnym niebie wciąż mniej gwiazd
a samotność wszelkich zdarzeń
ciąży tak, jak wielki głaz.

Tak smutno, że aż chce się wyć...
wciąż niewidzialna słabnie nić...
na sercu blizny od oparzeń...
tak nam źle w rozłące żyć.

Więc choćby we śnie do mnie wróć,
by bliskość znów wzajemną czuć,
mocą urojonych zdarzeń
sens istnienia wspólnie snuć.