Nie pierwszy raz coś zbliża nas, nie pierwszy raz
Jutro jak dzban na stół stawiamy
I słodki miód, i lukrowany miętą lód
Wrzucamy tam w cynowy dzban
Żar prosto w oczy rozlewamy

Światło w oczach skrzy, a każdy promień
Noc przebiega niby most
I w cudzym domu dziś łączy nam dłonie
Nie bój się, no chodź
W ramiona moje wpada deszcz łez

Nie żal mi, o, takich dni
Nie żal mi, o, takich dni

Nie pierwszy raz coś dzieli nas, nie pierwszy raz
Słowa jak płot pomiędzy nami
I z każdym dniem płot wyższy i mocniejszy jest
Dostrzegą go, ozdobią go
Kolorowymi plakatami

Dzieci znajdą go i białą kredą
Znów napiszą o nas wiersz
A wróble z wierszem tym do nieba wzlecą
Sędzia gwiazd znad ksiąg
Podniesie wzrok, uśmiechnie się, więc

Nie żal mi, o, takich dni
Nie żal mi, o, takich dni

Nie żal mi, o, takich dni
Nie żal mi, o, takich dni

Nie żal mi, o, takich dni
Nie żal mi, o, takich dni