Jest taki samotny dom Budka Suflera

e               D                 a                 h
Uderzył deszcz, wybuchła noc, przy drodze pusty dwór.
       e               D                 a           H
W katedrach drzew, w przyłbicach gór wagnerowski ton.
Za witraża dziwnym szkłem pustych komnat chłód.
W szary pył rozbity czas, martwy, pusty dwór.
     e         h7               a7             h
Dorzucam drew, bo ogień zgasł, ciągle burza trwa.
Nagle seria barw i mnóstwo świec, ktoś na skrzypcach gra.
Gotyckie odrzwia chylą się i skrzypiąc suną w bok,
   e         h7                   a             H
I biała pani płynie, z nich, w brylantowej mgle.
Zawirował z nami dwór, rudych włosów płomień.
Nad górami lecę, lecę z nią, różę trzymam w dłoni,

h   e       G              e h               e
A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój.
Nagle ptaki budzą mnie, tłukąc się do okien.  x2

Znowu  szary, pusty dom, gdzie schroniłem się,
I najmilsza z wszystkich, wszystkich mi, na witraża szkle.
Znowu w drogę, drogę trzeba iść, w życie się zanurzyć.
Chociaż w ręce jeszcze tkwi lekko zwiędła róża.

Lecz po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój.
Nagle ptaki budzą mnie, tłukąc się do okien.
Nagle ptaki budzą mnie, tłukąc się do okien.