Uderzył deszcz, wybuchła noc
Na drodze pusty dom
W katedrach drzew, w przyłbicach chmur
To wagnerowski ton
Zza witraża dziwnym szkłem
Martwych komnat chłód
W szary pył rozbity piach
Martwy, pusty dwór...

Dorzucam drew, bo ogień zgasł
I ciągle burza trwa...
Nagle seria barw i mnóstwo świec
Ktoś na skrzypcach gra
Gotyckie odrzwia chylą się
I skrzypiąc suną w mrok
I biała pani płynie w nich
W brylantowej mgle...

Zawirował z nami dwór,
Złotych włosów płomień
Nad górami lecę, lecę z nią
Róże trzymam w dłoni

A po nocy przychodzi dzień
A po burzy spokój
Nagle ptaki budzą mnie
Tłukąc się do okien

Znowu szary, szary pusty dom
Gdzie zrodziłem się
I najmilsza z wszystkich, wszystkich mi
Na witraża szkle
Znowu w drogę, w drogę trzeba iść,
W życie się zanurzyć
Chociaż w ręku ciągle jeszcze tkwi
Lekko zwiędła róża

A po nocy...