Złoci się smutny wrzesień w ogrodach,
sępy bombowców jęczą we mgle,
płacze warszawska dziewczyna młoda,
smutno jej w sercu, smutno i źle.
Niebo jest gorzkie od łuny krwawej,
jak gdyby w błękit buchnęła krew.
Chłopiec na szańcu broni Warszawy,
w garści karabin, a w sercu gniew.

Bo matką naszą jest Warszawa,
jej herb musimy w górę wznieść.
Cześć murom jej i ludziom sława!
Sława i cześć! I cześć!

Noc okupacji nad miastem płynie,
rozpacz i żałość przytłacza pierś.
Mężnemu chłopcu, czułej dziewczynie
zajrzała w oczy brunatna śmierć.
Biły w stolicę armatnie gromy,
lecz duch w niej płonął trwalszy od twierdz,
choć przeciw wrażym fortom ruchomym
miała jedynie stal wiernych serc.

Bo matką naszą jest Warszawa,
jej herb musimy w górę wznieść.
Cześć murom jej i ludziom sława!
Sława i cześć! I cześć!

Piękna Warszawo, jasna stolico,
gdy zwyciężony najeźdźca padł,
twój lud roboczy twoim ulicom
przywraca dawny surowy ład.
Wyjrzał błękitny dymek z komina
i rozpoczyna lekki swój wzlot.
Patrząc na chłopca śpiewa dziewczyna,
a dzielny chłopiec chwyta za młot.

Bo matką naszą jest Warszawa,
syreni bohaterski gród!
Jej mury uwieńczone sławą,
roboczy odbuduje lud.

Jej mury uwieńczone sławą,
roboczy odbuduje lud.