Babcia tala:
Dziewczynkę znam z pewnej wyspy
Jedyna taka wśród nas
I kocha ludzi i morze
I najjaśniejszą jest z gwiazd

Choć czasem świat zda się wrogi, nie raz cię zrani, nie dwa
To blizny także kształtują twoje ja...

Odmienią cię twoi bliscy
Przeżycia zaś drogę wskażą
I nie da się już zagłuszyć cichego głosu w twej duszy

A gdy ten głos zacznie szeptać:
Vaiana, już blisko masz, vaiana słuchaj, czy już znasz swoje ja...?

Vaiana:

Kim jestem...?
Jestem dziewczyną z motunui, która kocha oceanu dal
Co woła...
A moim ojcem jest odważny wódz, przodkowie byli odkrywcami mórz
Ich dawny czas powraca znów
I woła...

Dzięki mnie jesteśmy dzisiaj tu, blisko horyzontu
Jestem życiem, jestem tym, co wciąż, tak mnie woła...

Lecz ten zew nie jest tam w dali gdzieś ale we mnie!
Jak morza prąd, raz się budzi, raz drzemie!
Przy mnie bądź, przypominaj mi o tym codziennie!
I z drogi tej, nie pozwól zejść!

Jestem vaiana!