A kiedy już cztery kąty mi się znudzą
Nie swoją nadzieję rzucę, troskę cudzą
I smutki, co były kiedyś moje własne
Drzwi zatrzasnę - bo i cóż?

Zabiorę ze sobą to, co nie zawiodło -
Gościniec pod stopy i nad głową obłok
I cień mój podszyty nocą, puste ręce
Bo nic więcej nie chcę już

Drogo, drogo, prowadź mnie
Dokądkolwiek, byle gdzie!

A wtedy już nigdzie mnie nie odnajdziecie -
W swej małej pamięci ani w wielkim świecie
Jak z nikim będzie mi dobrze z samą sobą
Gdy w daleki ruszę świat

Pokocham na świecie wszystko, co niczyje -
To słońce, przed którym nic się nie ukryje
Tę noc, co zataja radość, skrywa troski
Włóczęgowski gubi ślad

Drogo, drogo, prowadź mnie
Dokądkolwiek, byle gdzie!

Aż w końcu, gdy minie dni już nie wiem ile
Wiem dobrze, że spotkam w drodze dawną chwilę
I stanę zdumiona tym, co mówi cisza
Jakby słyszeć własny krzyk

Poczuję, że pusta droga już mi zbrzydła
I będę do siebie wracać jak na skrzydłach
I będę stęskniona wracać tam z daleka
Gdzie nie czeka na mnie nikt