Mówiłam tobie już pięćdziesiąt kilka razy,
Żebyś już poszedł sobie, przecież pada deszcz!
To przecież śmieszne takie, stać tak twarz przy twarzy.
To jest naprawdę niesłychanie śmieszna rzecz.

Żeby tak w oczy patrzeć, patrzeć, kto to widział?!
Żeby pod deszczem taki niemy film bez słów.
Żeby tak rękę w ręce trzymać, kto to słyszał?!
A przecież jutro się spotkamy tutaj znów.

I tak się trudno rozstać, i tak się trudno rozstać,
No, jeśli nawet trochę pada, to niech pada!
I tak się trudno rozstać, i tak się trudno rozstać,
Nas zaczarować chyba musiał tutaj deszcz.

Na Żoliborzu są ulice takie śliczne,
Takie topole, a w topolach taki wiatr,
Gdy przyjdzie wieczór, świecą światła elektryczne,
I tak mi dobrze, jakbym miała osiem lat.

Mówisz: kochana, ja ci mówię: mój kochany!
I tak chodzimy i na ukos, i na wskroś.
A w tej ulicy, która idzie na Bielany,
Jest tyle świateł, jakby Chopin nucił coś.

I tak się trudno rozstać, i tak się trudno rozstać,
No, jeśli nawet trochę pada, to niech pada!
I tak się trudno rozstać, i tak się trudno rozstać,
Nas zaczarować chyba musiał tutaj deszcz.