Człowiek chciał znaleźć słońce, które się schowało za grzbiety gór
Człowiek poszedł za słońcem, tam gdzie zdrowe ścieżki prowadzą w dół
Słońce szło ponad miastem, a za za słońcem człowiek wciąż dalej szedł
Drogą, bezdrożem, ścieżką aż przybyli razem nad wody brzeg

Słońce właśnie już kończy swój dzień i w jeziora kryje się toń
Nie wyłowi go żadna już sieć gdy się schowa aż na dno
Człowiek na brzegu został, jego tęsknej pieśni wtórował wiatr
Aż znów zabłysło słońce, wszystkie gwiazdy zbladły w obliczu dnia

Odtąd zawsze już razem wciąż szli, szli na przełaj na przeciw dniom
Tam gdzie słońce tam człowiek też szedł, tam gdzie człowiek słońce szło
Słońce kryj się za góry i jeziora głębi się możesz kryć
Możesz się schować w góry, lecz niech nie zasłania cie nigdy dym