Ng a białej poduszce pod pledem
K[a7/5 -D/f#]ończą się smutki,
Dm/fB7+
Tydzień ma całych dni siedem,
Sc7 iedemD7 nocy zbyt krótkich.

Świat mój własny bezsilny, bezradny,
Sny ma ku pomocy,
W labiryncie nić Ariadny
Świeci po nocy.



Ref.


c7 W głoDdzie serca, wśród granic i gromów,
Ne ieisA7totną żywię się manną.
Pa od pD7odusc zką mam świat mój i dom mój, i raj,
ID chustkę na łzę poranną.

Już i Wisła, już krakowski klimat,
Już tramwajem dzwoni Zwierzyniecka,
Już dom widać, z którym jak muszla i ślimak
Związaniśmy od dziecka.

Potem budzik, potem światło w oczy,
Żegnać muszę odzyskany Eden.
Dzień mój potrwa do dziesiątej w nocy,
A tydzień ma całych dni siedem.

Ref.
W głodzie serca...