[Go!]

I tak już jest, gdy chodzę po drodze,
w moim mieście znać wszystkich raczej nie mogę.
Na prawo ulica jest całkiem szara,
po środku bloków, goście zapodają sobie w kanał.
Nic nie poradzę, że tutaj za rogiem,
znaleziono człowieka, dziura w jego głowie.
Więc tak już jest, idę nadal sobie,
i niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę.

Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.
Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.

Patrze przed siebie, chociaż czasu tylko trochę mam,
nie wiem czy zdarzę dziś opisać to co widzę tam,
i tak na prawdę niewiele znaczy słowo,
dziś dla paru złotych nawet kolo wyda ciebie im.
Nie rzadko zmienia się coś, a prawie wszędzie jest tak,
I to nie ty, nie on, a prawie każdy z nas,
idą ulicą czasem budzi w sobie lęk,
bo tak to w mieście mija kolejny dzień.

Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.
Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.
[muzyka]
Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.
Ja widzę jak jest, ja widzę jak jest,
Ja widzę jak jest, gdy stoję obok.

[refren cały czas w tle]

I tak już jest, gdy chodzę po drodze,
w moim mieście znać wszystkich raczej nie mogę.
Na prawo ulica jest całkiem szara,
po środku bloków, goście zapodają sobie w kanał.
Nic nie poradzę, że tutaj za rogiem,
znaleziono człowieka, dziura w jego głowie.
Więc tak już jest, idę nadal sobie,
i niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
niczemu się nie dziwie, zmienić tego nie mogę,
i nic mnie nie dziwi, i nic mnie nie dziwi,
i nic mnie nie dziwi, i nic mnie nie dziwi,
i nic mnie nie dziwi, i nic mnie nie dziwi,
i nic mnie nie dziwi, i nic dziwi mnie nic!