Mieszka gdzieś blisko obok mnie;
może nie ma więcej niż dwadzieścia parę lat
szary płaszcz,
mokra od łez twarz;
wciąż unika mnie;
tak by ukryć strach
co dzień gdy słychać w ciszy już;
kroki gdzieś na klatce;
wie co zaraz zdarzy się
on staje w drzwiach;
jeszcze tylko łyk ostatni kawy i;
zbitej szklanki krzyk
mówili jej, mówiła nie;
zbędne słowa; mówili jej, mówiła nie;
lepszy strach
mówili jej;
mówiła nie;
znów od nowa;
mówili jej;
mówiła nie
to nie tak miało skończyć się;
wciąż nie może odejść chociaż bardzo dobrze wie
jeszcze tak choćby jeden dzień;
i może to już być jej ostatni sen
mówili jej...