Zbyszko:
Księżniczko ma, bogdanko
Od losu niespodzianko
Od losu, co okrutny bywać zwykł
Zwątpiłem już we wszystko
I nagle twoja bliskość
I prawda której mnie nie uczył nikt

Zbyszko i Danusia:
Dopiero miłość tworzy nas
I bez niej jakby nas nie było
Dopiero miłość tworzy nas
Sens naszym dniom nadaje miłość

Danusia:
Szlachetny mój rycerzu
Tak bardzo chcę ci wierzyć
Lecz nie wiem, nie wiem przecież jeszcze nic
Przeczuwam jednak przecież
Że w tym okrutnym świecie
Jest miłość i to dla niej warto żyć

Zbyszko i Danusia:
Dopiero miłość tworzy nas
I bez niej jakby nas nie było
Dopiero miłość tworzy nas
Sens naszym dniom nadaje miłość
Odkrywa to co człowiek sam
Przed sobą ukryć chciał daremnie
Ty dasz mi siebie ja ci dam
To wszystko, co najlepsze we mnie

Zbyszko (Danusia):
A to co złe (a to co złe)
Odmieni się (odmieni się)
Za twoją sprawą miła (miły)
Taki chcę być (taka chcę być)
I tak chcę żyć (i tak chcę żyć)

Zbyszko:
Byś zawsze mi wierzyła

Zbyszko i Danusia:
Jesteśmy sierotami gwiazd
Tych co nad naszym narodzeniem
Dopiero miłość tworzy nas
Jest przeznaczeniem

Zbyszko:
O... Jest przeznaczeniem!

Danusia:
Jest przeznaczeniem!

Zbyszko:
Przeznaczeniem!

Zbyszko i Danusia:
Ona jest!

Danusia:
On jest!

Zbyszko:
Ona jest...
Przeznaczeniem!