Znóaw chmury zmęczone przysiadły na grani
CiężkGimi brzuchami pieszczą górskie grzbiety
Już Fdrzewa jęknęły, smagane wiatrami
I tErawy przerażone knują głośne szepty

Umilkły już ptaki, w gniazdach cicho siedzą
Świat czeka w napięciu z licem pociemniałym
Zbudziły się biesy, z dekadami tańczą
Już błysk srebrnej nici zalśniły oniemiały

Pierwsze ciężkie krople dopadły już ziemi
Jak ślepi młocarze chcą powalić wszystko
Już strumienie wody leja się za nimi
Szumiąc potokami spływają w dół szybko

Nowa srebrna nic przecięła czerń nieba
Echo przerażone ryczy dzikim grzmotem
Drzewa w wiatru graniu szmocą się z deszczem
Jak rycerze antyczni zmagają się ze sobą

Jak turkot karety znów grzmot się przewalił
I znów atakują kropli ciężkie fale
A te co dopadły, straciwszy swą siłę
Strumieniem wezbrany w dół odpływają

I fala za falą, w dół jak lawina
Lecz sił już nie starcza ni kroplomierz ni wiatrom
Nagle blask słońca przez chmury przenika
I tęcza w deszczowych drobinkach jak flaga

I cisza i spokój i znów świergot ptaka
I słońce szaleje wśród zroszonej trawy
I drzewa co z włosów występują krople
Wszystko się cieszy po deszczowej kurzawie