Skąd w nas tyle jest wiary, że my wprost niezniszczalni
że nas zawsze ochroni dobry Bóg
Nie nas czeka cierpienie
Nie nam z nieba kamienie
Zły los spotka tych innych - ocali nas

My wciąż w swej naiwności płyniemy w morzu beztroski
Nie nas przecież dosięga rozpaczy krzyk
Bez słów mijamy siebie
Biegniemy byle nie wiedzieć
Altruizm tylko już słowem jest

Nie pozwól by prosto w twarz nienawiść zniszczyła nam
W ciemności tonący świat
Aż trudno uwierzyć, że już tyle przelanej krwi
i śmierć w triumfie złych co niosa już tylko śmierć
I jak w tym odnaleźć mam sens?

Czy w nas iskra odwagi co ludzkie imię ocali?
Czy w nas trochę współczucia się jeszcze tli?
I czy umiemy jeszcze żyć tak by dzielić serce?
by ktoś zupełnie obcy szczęśliwy był?