Zneów Bieszczadów stoki Gotaczają nas
Jaaru brama wiH7edzie w doleinę
Gdziee zdrożone słońce w mgłGach obmywa twarz
Boa mu pora H7iść na spoczeynek;
WGierzysz mocno, że nDie zdradzą cGię
WGierchy i mocDna herbGatH7a 
Któerej każdy łyk przGypomina dni
aI przewędrowH7ane tu laeta.


Rozwaliny chat wśród dziewiczych łąk
Jak kurhany toną w pokrzywie
Wrzątek w małym kubku krąży z rąk do rąk
W głowach krążą myśli przedziwne:
Cośmy wnieśli tu po latach złud
Krwi, ognia i zapomnienia?
Bezlik błędnych dróg i siekiery stuk
Barak u zmarłego strumienia.

Własnych działań sens zatracony gdzieś
Życie byle jak się kołata
Wzrok odbiega w dal, mami próżny gest
Uciekamy w góry od świata:
Miast wzajemnie w twarz spojrzeć, choć raz!
Dojrzeć to, cośmy powinni
Każdy jeno dba o swój grosz i dach
O całości niech myślą inni!

A Bieszczady wokół już zastygły w śnie
Ogień precz odpędza złe mary
Wnet zagłuszy śpiew, żal, obawę, gniew
Pierzchnie myśl przed brzękiem gitary...
Lecz cóż z tego, że nie zdradzą cię
Wierchy, ni mocna herbata
Śpiewasz jeno pieśń, miast ratunek nieść
Temu, nad czym wisi zagłada.