Ciągle w dół, tam gdzie się bielą kończy mapa,          e D e
Chociaż w oczach kobiet błyszczą słone łzy,             G D e
Niebo śle swój tęskny zew niewolnikom tego świata,      a e a e
Wypłyniemy, gdy krwią słońca spłonie świt.              a h e

Kolor morza, moja miłość, wszystko to co się zdarzyło,  e D e
Jak żałosny mewy śmieszki krzyk.                        D a h e
Horyzonty, błędne koła, ta tęsknota co nas woła,        e D e
Choć jej ślad na wodzie dawno znikł.                    D a h e

Przez gniew Bogów, w bryzgach pian i cieniach mroku,
Wyciem wiatru pchani, hen, w koszmarne sny,
Szkuner nasz, ratunek nasz, wyprężony w kocim skoku,
Obraz ten w pamięci mojej ciągle tkwi.

Wciąż do przodu, byle szybciej, byle dalej,
Na modlitwę szkoda czasu, szkoda słów.
Horn to diabeł, jego panny - dzikie wściekłe fale,
Ślą swój zew, więc wypłyniemy znów.