Dziki to kraj i strach nim wędrować                e G D C
Mądry się boi, gdy jest czego bać się              e G D C
Nie ma jak życia i trzosu zachować                 e G D C
Kiedy złoczyńcy prawem są na trakcie.              e G D e
Dzikie ich twarze i mowa zwierzęca                 a e a e
Dusz śladu w ślepiach długo by tu szukać;          e G D C
Znęca się ten, nad kim życie się znęca,            a e a e
A zamęczyć człowieka – nie sztuka.                 G D/Fis e (a H7)

Godny to kraj i mieszkańcy są godni,               E A H E
Głupiec czyn widzi, a mędrzec – przyczynę –        A E A H
Czar to jakowyś, czar na służbie zbrodni           cis Gis cis H
Ludzi odmienił, odmienił krainę.                   E A H E
Drzemią tu dusze i oliwne gaje                     cis Gis cis Gis
Winnic nasiona i wiedza uprawy –                   A H E H
Lecz budząc się – człowiek człowiekiem się staje,  cis Gis cis A
A obudzić go – powód do sławy.                     E H E (H E)

Ja tam dla sławy bym licha nie budził.             cis gis cis

Nie wierzysz w siebie, nie wierzysz więc w ludzi.  A H E

E A E A E A H7 D C H7 e

Nędzny to kraj, nie pożywi wędrowca,
Skóra nań pęka wyschnięta ze szczętem;
Po co nam błądzić wkoło po manowcach
Co i przez Boga i ludzi przeklęte?
Stęka czworonóg i człowiek się męczy
W słońcu, co niszczy a nie opromienia.
Gdzie nie ma deszczu, tam nie ma i tęczy –
Wrót nadziei w niebieskich sklepieniach.

Bogaty to kraj, bo skarby ukrywa
W nędznej skorupie co słabych zniechęca;
Błądzi, kto próby błądzeniem nazywa
I drogowskazom swe losy poświęca.
Spękanej ziemi słońce wyrwie złoto,
Którego syty szukałby daremnie,
A łza tęsknoty chroni przed spiekotą –
Cóż po tęczy, gdy światło jest we mnie?

Nie zaspokoję tym światłem pragnienia.

Być wciąż spragnionym – to nektar istnienia