Płoną latarnie w mroku uśpione,
do snu kładzie się cały świat.
Boję się swoich ukrytych tajemnic,
które snują się w moich snach.

Budzę się w nocy, nie mogę oddychać,
światłem fleszy płonie ma twarz.
Wkoło mnie pustka i tylko zimny głos
krzyczy: "Stop, jeszcze raz!"

Ref. Czy to naprawdę jest film?
Kto główną rolę gra w nim?
Dlaczego jestem w nim ja i tylko ja?
Nie wiem, co mówić mam.
Czy to naprawdę jest film?
Kto dookoła jest w nim?
Jak długo jeszcze zgadywać mam,
czy w słowach twych kryje się śmiech czy płacz?
Czy to naprawdę jest film?

Pozwól mi
już obudzić się.
Nie chcę grać,
to nie moja twarz.

Wszytko co robię już nie ma znaczenia,
ciągle dręczy ta sama myśl.
Może już nigdy się nie uwolnię,
może właśnie tutaj mam być.

Skąd wszyscy znają swe role na pamięć?
Kto napisał scenariusz im?
Jest tyle pytań, na które w życiu tym nie odpowie mi nikt.

Ref.
Ref. Czy to naprawdę jest film?
Kto główną rolę gra w nim?
Dlaczego jestem w nim ja i tylko ja?
Nie wiem, co mówić mam.
Czy to naprawdę jest film?
Kto dookoła jest w nim?
Jak długo jeszcze zgadywać mam,
czy w słowach twych kryje się śmiech czy płacz?
Czy to naprawdę jest film?
Kto główną rolę gra w nim?
Dlaczego jestem w nim ja i tylko ja?
Nie wiem, co mówić mam.
Czy to naprawdę jest film?