W górach poznałem człowieka, co dach nad głową mi dał
Dom zbudował na szczycie jak sokół pośród skał
Na szlak wyruszał o wschodzie, po niebie stada chmur gnał
Nie liczył dni i wiosen, a do mnie mówił tak:

Poznałem prawdę miast, samotnych twarzy tłum
Labirynt ludzkich spraw, potoku zdarzeń szum
Znam ślepych ulic cień, gasnące oczy gwiazd
Ten niespokojny sen i strach, strach u progu dnia

Na morzu poznałem człowieka, co dobre słowo mi dał
Mieszkał na starej łodzi, słuchał odgłosów fal
W morze wychodził o świcie, codziennie, flauta czy szkwał
Halsem płynęło mu życie, a do mnie mówił tak:

Poznałem prawdę miast, samotnych twarzy tłum
Labirynt ludzkich spraw, potoku zdarzeń szum
Znam ślepych ulic cień, gasnące oczy gwiazd
Ten niespokojny sen i strach, strach u progu dnia