Nie czuję siebie tak, jak czułam kiedyś
Gdy słodkim dreszczem był cały świat
Nie czuję siebie tak, jak czułam wtedy
Gdy światem tym byłeś Ty
A dziś, choć serce bije wciąż
Zadaję sobie trud,
Na jego dnie nie czuję nic
Nic, tylko wielki chłód

Codziennie, nieodmiennie zjada mnie monotonia
Płynie pełna niespełnionych uczuć symfonia
Tak mi jest pisane
Tak już chyba zawsze ma być
Codziennie, nieodmiennie z rezygnacją i złością
Wstaję znowu rano, by się bić z codziennością
To niewielki dowód i niewielki powód, by żyć

Nie czuję siebie, jestem jakaś inna
W nieswojej skórze, w której mi źle
Co mi się marzy, w tym mi nie do twarzy
Nie wiem czy marzyć w ogóle chcę
Być może się pojawi ktoś
Przeminie ten zły sen
I w końcu powiem sobie dość
I znów odnajdę się

Codziennie, nieodmiennie zjada mnie monotonia
Płynie pełna niespełnionych uczuć symfonia
Tak mi jest pisane
Tak już chyba zawsze ma być
Codziennie, nieodmiennie z rezygnacją i złością
Wstaję znowu rano, by się bić z codziennością
To niewielki dowód i niewielki powód, by żyć / 2x