Śwdit pognad lasem mgdłą się niósł
W harcerski, łabęgdziowy grdód
Brdzask promgieniami słodńca wpadł
Pod namigotu szary dadch  B  d 
A pC7onad cudną jezaiora toń
Dziwny krgzyk się wzbił, łabęE7dziowy śpiAew
I srdebrną tęC7czą dzikiej melaodii swej
W serca nagsze wpB7adł i popłyEnął w krew

Dzień obozowy, zwykły dzień
Harcerskim rytmem pracy biegł
Las obozowy, wierny las
Puszczańskiej tajemnicy strzegł
A w przejrzystą tafle jeziora wód
Nenufarów biel, promień słońca spadł
I spłoszył blaskiem dzikich łabędzi rój
Zmącił ciszę wód, spokój wszystkim skradł

Noc czarodziejska ciemna noc
Usiadła tajemniczo w krąg
Blask krwawy, ognia dziwny blask
Nam wszystkim spojrzał w serca głąb
A w czarnej tarczy jeziora wód
Srebrny blask się krył, księżycowy nów
A z dala lekki wiatr poprzez
Fale niósł ptaków skrzydeł szum nocy

Już d odwrotu trąbka gra
Niechętnie wstaje siostra, brat
Nic nie pomoże, próżny żal
Bo znów trzeba ruszać w świat
A ponad srebrna jeziora toń
I w serca nasze rzucił obozu czar
Pozostawił ból i rozstania żal
Powróćmy tam