Ref.: PCanie, dFobry jak cGhleb,
      Badź uwielbaiony od sFwego KoścGioła,
      Bo TCyś do keońca nas FumiłCował,
      Do kdońca nGas umiłCował.

1. Tyś na pustkowiu cdhleb rozmnożył, PGanie, d 
   Byśmy do nGieba w drDodze nie ustGali,
   Tyś stał się maanną wędGrówców przez zCiemię,
   Dla tych, co dGotąd pCrzy Tobie wytrGwali.

2. Ziarna zbierzemy, odrzucimy chwasty,
Bo łan dojrzewa, pachnie świeżym chlebem,
Niech ziemia nasz stanie się ołtarzem,
A chleb komunią dla spragnionych Ciebie.

3. Ty nas nazwałeś swymi przyjaciółmi,
Jeśli spełnimy, co nam przykazałeś.
Cóż my bez Ciebie, Panie, uczynimy?
Tyś naszym życiem i oczekiwaniem.

4. Tyś za nas życie swe oddał na krzyżu,
A w znaku chleba w światyniach zostałeś,
I dla nas zawsze masz otwarte serce,
Bo Ty do końca nas umiłowałeś.