przychodzimy, odchodzimy
leciuteńko na paluszkach
szczotkujemy wycieramy
buty nasze twarze nasze
żeby śladów nie zostawić
żeby śladu nie zostało
miasta nasze domy nasze
na uwięzi się kołyszą
tuż nad ziemią ledwo ledwo
jak wiatr mały to nie widać
a jak wielki wiatr się zdarzy
wielka bieda puszczę cumy
zatrzepocą się zatańczą
miasta nasze domy nasze
i polecą w stratosferę
przygarbionych w pustym polu
bez oparcia bez osłony
bez niteczki choćby coby
przytwierdzała nas do ziemi
wiatr nas porwie i poniesie
za kołmierze podniesione
porozrzuca gdzieś w przestrzeni
nam to nic przeczekamy
a jak skończy jak ucichnie
to wstaniemy otrzepiemy
kalpy nasze rączki nasze
żeby śladu nie zostało
od początku zbudujemy
miasta nasze domy nasze
sprzęty nasze lampy nasze
żeby wiatr miał czym kołysać