Ściana proroków pękła w gruzy.
Słoneczny blask lśni nad pożogą.
Każdego dręczą marzenia i koszmarne zwidy.
Lecz nikt nie zdobędzie korony zwycięzcy,
gdy krzyk utonie w ciszy.

Wojna składa trybut powalonych ciał.
Tumult będzie moim orężem.
Tam gdzie panował rozum, bawi uczta...
Lecz słyszę, że rozlega się płacz.

O losach przesądzą uczynki ludzi.
Wiedza prowadzi donikąd, gdy łamią zasady.
Widzę, że los zależy od głupców.

Skryba pisze epopeję zwycięzcom.
Na stelach wyryto zasługi przodków.
Ziarna czasu zasiały historie.
Obawiam się jednak, że jutro usłyszę płacz.