Mój sen, który miał okazać się proroczym,
Nagle rozbija się,
O taflę grubego lodu na jeziorze,
W którym ktoś zatopił mój śmiech.
I głosu, który miał dolecieć tak daleko,
Nagle zanika dźwięk,
Bo usta nie są w stanie wypowiedzieć,
Tak prosto jak tego chcę

W końcu zmieni się dzień!

Proroctwo jednak kiedyś się wypełni,
Właśnie wtedy gdy skończy się sen,
A tafla gruba pod naporem słońca,
W wodę przemieni się!

I głos mój dotrze tam gdzie zechcę, żeby dotarł,
Nic nie powstrzyma go, nie!
I usta wtedy będą w stanie mówić,
Tak, żebym zrozumiał sam siebie.