Syn ulicy, przeklęty apasz, zbój, b| | dis
Który od najmłodszych lat dis b
Postrach siał, rabował, kradł, b F
Aż w urocze sidła pięknej ulicznicy wpadł. F b
O nią stoczył ze zbirami krwawy bój, b dis
Do spelunki swej sprowadził ją dis b
I, ociekając krwią, cicho szeptał on: F b

"Dla ciebie pragnę żyć, dla ciebie też kraść, |b| |F|
Dla ciebie walczyć z całym światem, F dis
Dla ciebie, gdy czas przyjdzie, zgodzę się paść dis F
I schylić kark przed katem. F b
Ty jesteś wiarą moją i bóstwem mym, b F
Bez ciebie świat jest szary. F dis
Sprzedałem duszę dla ciebie swą, dis b
Duszę hardą, duszę złą". F b

Sprytna dziewka o licach pełnych kras,
Widząc, że zbój zna swój fach,
Pokonała w sobie strach
I udała miłość, choć jej serce - zimny głaz.
Wysyłała co noc po łupy go,
On choć się narażał, ale kradł.
Klejnoty znosząc jej, cicho szeptał tak:

"Dla ciebie pragnę żyć..."
Gdy apaszka już bogactw miała dość
Sprzykrzył jej się apasz-zbój
, Sprowadziła cały rój
Wywiadowców na melinę w ciemną noc.
Tam go skuli w kajdany podczas snu.
Ina stryczek poszedł zbój po zgon
. Nie bacząc na jej śmiech, cicho szeptał on:

"Dla ciebie chciałem żyć, dla ciebie też kraść..."