( e D C H7 / e D C H7 )x2

eW Rudnych Kotliskach płynie Miodawa
hPrzez chwilę piękna, pachnąca i rdzawa,
CW Rudnych Kotliskach jak złoty miód
H7Płynie MiodawaA0, lecz skąd tC0en smród?     H7  

eJak cień złowieszczy, jak węża skóra
hCzai się nad Nią zła, czarna rura,
CZieje smrodliwie i jak żygacze
H7Do gardła wodzA0ie źródlanej sC0kacze.   H7     [(]  e  D  C  H7   [/]  e  D  C  H7   [)x2]   

Choć przez trzydzieści metrów prawie
Jest jeszcze czysta, potem jak w kawie,
Nie chcą w niej żaby zostawiać skrzeku;
Spójrz co zrobiłeś chciwy człowieku.

Już zapomniałeś jak się zwie,
Mówisz, to Rów* jest, bardzo sprytnie,
Skoro nie źródło, strumień, rzeka,
Do rowu może wszystko ściekać.

Tę parę metrów czystej wody
Pięknej niebiańsko-złotej urody,
To już gotowy akt oskarżenia
Dla tego, który w ściek ją zmienia.

Żaba jest tu koronnym świadkiem,
Twój Ojciec też i Ziemia Matka,
I dzieci nasze co chcą tu żyć,
Czy wodę ze źródła będą mogły pić?