Ja cię uwielbiam, Donna Amelio
I powinnaś o tym wiedzieć
Bo stale moknę pod twoim oknem
Że aż śmieją się sąsiedzi

Ale ty nie chcesz
Skryć mnie przed deszczem
Wonną kawą mnie ugościć
I bez wątpienia
Za murów cieniem
Szydzisz sobie z mej miłości

Podobasz mi się tylko ty
I nie ma na to rady
Wypełniasz wszystkie moje sny
Wciąż ty i ty, i ty, i ty
I tak aż do przesady

Nawet gdy na plantacji chcę
Dojrzałą zbierać kawę
To w myślach tylko oczy twe
Jak kawy dwie, wciąż kuszą mnie
By pójść gdzieś na zabawę

To chyba miłość, señorito
Ja się z tym pierwszy raz spotykam
Jestem doprawdy zaskoczony
Że los mi swata cię za żonę

Deszcz ustał wkoło
Słońce wesoło
Otworzyło jasne oko
A mnie na głowę
Potoki nowe
Płyną niby Orinoko

Ja cię uwielbiam, Donna Amelio
Moja piękna, moja luba
A ty, niewdzięczna, pomagasz deszczom
Wylewając wodę z kubła

Podobasz mi się tylko ty
I nie ma na to rady
Wypełniasz wszystkie moje sny
Wciąż ty i ty, i ty, i ty
I tak aż do przesady

Nawet gdy na plantacji chcę
Dojrzałą zbierać kawę
To w myślach tylko oczy twe
Jak kawy dwie, wciąż kuszą mnie
By pójść gdzieś na zabawę

To chyba miłość, señorito
Ja się z tym pierwszy raz spotykam
Jestem doprawdy zaskoczony
Że los mi swata cię za żonę

Podobasz mi się tylko ty
I nie ma na to rady
Wypełniasz wszystkie moje sny
Wciąż ty (i ty), i ty, i ty, i ty