Dwunastu braci wierząc w sny
zbadało mur od marzeń strony
A poza murem płakał głos
dziewczęcy głos zaprzepaszczony

I pokochali głosu dźwięk
i chętny domysł o dziewczynie
I zgadywali kształty ust
po tym, jak śpiew od żalu ginie
I zgadywali kształty ust
po tym, jak śpiew od żalu ginie

Mówili o niej: "Łka, więc jest!"
I nic innego nie mówili
I przeżegnali cały świat
i świat zadumał się w tej chwili

Porwali młoty w twardą dłoń
i jęli w mury bić z łoskotem
I nie wiedziała ślepa noc
kto jest człowiekiem, a kto młotem
I nie wiedziała ślepa noc
kto jest człowiekiem, a kto młotem

"Ach, prędzej skruszmy zimny głaz
nim śmierć dziewczynę rdzą powlecze!"
Tak waląc w mur, dwunasty brat
do jedenastu innych rzecze

Ale daremny był ich trud
daremny ramion sprząg i usił
Oddali ciała swe na strwon
owemu snowi, co ich kusił
Oddali ciała swe na strwon
owemu snowi, co ich kusił
Oddali ciała swe na strwon
owemu snowi, co ich kusił