Już księżyc krążył po lazurach czystych,
Blask jego nad wód strumieniem
Na ciemnych liściach buków rozłożystych
Łagodnym migał promieniem.

Marysia we śnie widzi Stacha swego,
Jak gdyby tam był przytomnie,
I słyszy głos ten z morza dalekiego:
"Marysiu, nie płacz po mnie!".

Zrywa się, woła: "Kto zuchwałym krokiem
Chodzi tutaj nocną dobą?".
I z bladą twarzą, z wklęsłym w licu okiem
Postrzega Stacha przed sobą.

"O luba moja, już me zimne ciało
Stos piasku przykrył ogromnie
I tchnienie śmierci sen mi wieczny dało,
Marysiu, nie płacz po mnie!

I ty dokończysz kiedyś dni swych biegu,
Ujrzę cię ubraną w bieli,
Jak anioł staniesz na bezkresnym brzegu,
Tam nic już nas nie rozdzieli...".

Tu kogut zapiał, zniknęło widzenie,
Głos się dał usłyszeć skromnie,
A raczej ciche, słodkie poszepnienie:
"Marysiu, nie płacz po mnie!".