Krzyk, dreszcz, płacz, głaz,
i gdzieś jej twarz, którą w sercu ciągle masz,
powiedz mi jak, przeżyć życie jeszcze raz,
bo chciałbym wymazać, te wspomnienia z dawnych lat.
Powiedz jak przeżyć, chce móc uwierzyć,
chciałbym się umieć, wreszcie w końcu komuś zwierzyć,
zawierzyć, w dawne głupoty, i tysiące przeżyć,
chce móc uwierzyć, po prostu wierzyć.
Że coś się zmieni, w mej wewnętrznej przestrzeni,
że, świat się zmieni, pozwoli mi nić wyplewić,
tych co skrzywdziłem, by zapomnieli,
ci co skrzywdzili, by zostali odpuszczeni.
Skamienieli, ze strachu, bólu, żalu, smutku, braku,
niech chodną się jak ja, z niekończącego letargu,
i tak naprawdę, o nic więcej mi nie odchodzi,
chciałbyś się tylko, wreszcie wyswobodzić.

Ref.
Chce tylko tyle, aż tylko tyle,
bo chyba nigdy, o nic nie prosiłem,
chce tylko tyle, aż tylko tyle,
bo chyba nigdy, o nic nie prosiłem.
Chce tylko tyle, aż tylko tyle,
bo chyba nigdy, o nic nie prosiłem,
Chce tylko tyle, aż tylko tyle,
kogo mam zabić, by odzyskać dawną siłę.

Zawsze zbyt dumny, żeby szukać gdzieś pomocy,
milczałem, frustrację zalewając gdzieś co nocy,
i tylko smutne oczy, zdradzały moje losy,
tułacza, wobika, mającego siebie dosyć.
I tym sposobem, kilka lat temu odkryłem,
że świat ma za nic, że chodzę po nim, że żyję,
dlatego czasem lubię, wspominać te chwile,
kiedy czułem ciebie obok, tylko w jedną stronę bilet.
Łańcuchy wspomnień, chodź tak stare ciągle błądzą po mnie,
nikt nie toi że tobie, że jednak w głębi tonę,
proszę nie wmawiaj, że kiedyś od tak zapomnę,
bo ja nie mogę, nie chce zrezygnować z wspomnień.
Przynajmniej nie z tych, co spajały nasze dłonie,
i chodź wiem że to skończone, ja nigdy nie zapomnę,
jestem żałosny, wiem, nie chcę przepraszać,
kajdany wspomnień, skuły mnie i tamte lata.

Tamte lata.
Tamte lata.
Tamte lata.
Tamte lata.
Tamte lata.
Tamte lata.