Minęło już tyle lat,

jak szliśmy przez wojnę i świat,

przez śnieg i przez piach,

przez słabość i strach,

przez suchy pustynny wiatr...

Kolegów z gwałtownych dni

z pamięci nie wyrwie nam nic —

złączeni przez czas,

wierzyliśmy w brzask —

doczekał nie każdy z nich...

A był wśród nas

Jeden żołnierz nieznany,

żołnierz nieznany —

pamiętasz jego twarz?

Minęło już tyle lat,

jak panna rzucała nam kwiat,

idącym wśród pól

przez ogień i ból —

w nagrodę rzucała kwiat...

Naiwny dziewczęcy dar

dla wojska najwięcej był wart,

wśród znoju i trwóg,

ciągnących się dróg —

tuliliśmy kwiat do warg...

A był wśród nas...

Minęło już tyle lat,

jak odblask na niebie się kładł,

a piechur, co zdarł

obuwia pięć par,

w historii zostawił ślad...

Na wojnie radości łut —

manierka, machorka i but,

i sny, a w tych snach

rodzinny twój dach —

ocalił go dobry cud...

A był wśród nas...

Minęło już tyle lat,

jak szliśmy przez wojnę i świat,

przez śnieg i przez piach,

przez słabość i strach,

przez suchy pustynny wiatr...

I bardzośmy chcieli żyć,

i nikt nie poganiał nas: „idź” —

nie orły i lwy,

zwyczajni jak wy,

tak bardzośmy chcieli żyć...

A był wśród nas...