Zielenią się pola i drzewa,
po trudach prostują się ludzie.
Mnie żaden już ptak nie zaśpiewa
bo w sercu mam wciąż tamten grudzień.

Chłód siedział wytrwale w mej celi
i ściany mi w kwiaty malował,
bom wierzył gorąco, jak wielu,
że polska nadeszła odnowa.

Dziś liczę więzienne skowronki
paznokcie swe łamiąc o ściany,
z nadzieją, że któreś ich dzwonki
oznajmią cud nagłej odmiany.

I pytam: - „ Dlaczego wciąż muszę
z młodości swej czynić ofiarę
jak Polak i z serca, i z duszy,
internowany za wiarę!



kwiecień 1982 r.