A mówiłem, że miłość jest nie dla mnie

Piątek, lipiec, ‘93
Torbę z irchy spakowałem na dwa dni
Stopem na południowy wschód
Jechałem cały dzień

Już na miejscu w knajpie wziąłem kufel piwa
I dobiłem do mi podobnych, rozpoznałem ich od drzwi
Cały tydzień z nimi byłem
Grałem mollowy blues

Kumpli miałem wielu, słuchali jak gram
A dziewczyny się kleiły na gitarę jak na lep
Ciągle ktoś mi stawiał, a spałem gdzie bądź

I ze słońcem się budziłem co zostało mi do dziś
Chłodnym rankiem w ciepłej wodzie pławiłem sny
Na jeziora brzegu siedząc
Patrzyłem ponad mgłę

I wydaje mi się, że już wtedy Cię widziałem
Prawie pewien jestem, że to Ciebie widziałem
Może gdy by nie ta mgła, Ty na drugim brzegu tam
Też byś mnie ujrzała i wiedziała, że to ja
- widać, los miał inne plany wobec nas

Kawał czasu później, będzie ze dwadzieścia lat
Dowiedziałem się o pracy, koleś w knajpie wakat miał
No i w Bieszczady które kocham
Potoczyłem się jak głaz

Byłem prawie od wszystkiego, taki „złota rączka” gość
Oswoiłem parkę kruków, zlatywały na mój głos
A w deszczowe noce wiatr za szybą
Grał mi mollowy blues

Koniec maja, w knajpie pusto i pukanie do drzwi
Otworzyłem, Ty tam stałaś, koleżanka Twoja
I zapytała ona
- czy na kawę szansa jest?

Język zjadłem i na migi pokazałem, że – tak
Wzroku z Ciebie nie spuszczając plotłem bzdury czyszcząc bar
Przeciąg oknem walną w ścianę, a poczułem ja

Aż dotarło do mnie, że już kiedyś Cię widziałem
Byłem pewien tego, że to Ciebie widziałem
I już nie pozwolę by, żadna mgła, odległość i czas
Ciebie mi zabrały, rozdzieliły by Nas
I żaden los kapryśny, zazdrość ludzi bez serca
Już nie zniszczą tego co pisane Nam

I jak tu nie mieć nadziei, jak dzień przeklinać pod wieczór
Kiedy w noc ciemną złoty promień słońca ciebie odnaleźć potrafi

Wiem, ciężko dać temu wiarę, sam w czarnych ciuchach chodziłem
I na wszelki wypadek wmawiałem sobie, że miłość jest nie dla mnie
A mówiłem, że miłość jest nie dla mnie