Robisz dla nich wszystko, pragniesz ich szczęścia
A kiedy masz kłopoty – oni uciekają
Oni cię proszą – nie potrafisz im odmówić
Kiedy ty prosisz, oni odmawiają
Znikasz nagle na kilka dni, oni ciebie wcale nie szukają
Lecz kiedy ty wracasz i idziesz do nich
Z fałszywą radością cię witają
Wciąż się do ciebie uśmiechają
Wciąż ci mówią, że dużo dla nich znaczysz
Lecz wszystko to tylko pusta słowa
Rzucane przez nich bez przemyślenia
Płaczesz w kącie, bo ranią twoje uczucia
Okłamują cię, wierząc w twoja naiwność
Stajesz się nagle martwym kamieniem
Obojętnym na wszystko, co jest wokół ciebie
Pielęgnowałeś dla nich cudowny ogród
Lecz oni nie chcieli go zobaczyć
Napisałeś dla nich tom poezji
Lecz oni nie chcieli go przeczytać
Poświeciłeś swe życie, by byli szczęśliwi
Spełniałeś życzenia o które prosili
Zawsze byłeś dla nich i będziesz nikim
Dbając tylko o nich nie będziesz szczęśliwy
A gdzież tyś się urodził to nie ta epoka
To nie jest ten wiek
Ani ten czas